Over de spanning tussen natuurbeheer en veeteelt en de grens tussen natuur- en cultuurland.
Aan de hand van een preadvies van Martin Drenthen stonden we stil bij het spanningsveld tussen natuur en veehouderij. In een klein land als Nederland leidt dit in toenemende mate tot conflicten. Zo wordt de terugkeer van de wolf door ecologen en natuurbeheerders toegejuicht vanwege de biodiversiteit. Maar aan de andere kant trekken schapenhouders aan de bel omdat de wolven hun schapen doden. Omdat wilde dieren ook ziektes kunnen overbrengen worden ze soms gezien als bedreiging voor de veehouderij. De Nederlandse varkenshouderij is bijvoorbeeld als de dood voor een uitbraak van Afrikaanse Varkenspest onder wilde zwijnen.
Daarentegen heeft de veehouderij onmiskenbaar ook negatieve effecten op natuur en biodiversiteit. Denk maar aan uitstoot van broeikasgassen of de terugloop van het aantal weidevogels. De legitimiteit van landbouw en veeteelt berust op het idee dat de mens recht heeft om een deel van de aarde te gebruiken voor de eigen voedselvoorziening. Het produceren van voedsel is dan wellicht een gerechtvaardigd doel maar waar ligt dan de grens? In dit debat komt naast de tegenstelling tussen dier- en natuurethiek daarom ook de ‘boerenethiek’ aan bod. Lukt het ons om vanuit de ethiek een bijdrage te leveren aan deze maatschappelijke discussie?